مرا گر کشتئی گوهر ترا بود

مرا از دست دادی بس خطا بود

انانیت بذات خود فنا بود

انانیت نبود آنجا خدا بود

ز دوری کان سرِ دز در هوا بود

تو گفتی دلو این هفت آسیا بود

چونور شمع و آواز نوا بود

همه مجلس پر از نور و صفا بود

از آن تیغی چو برگ گندنا بود

که سر سبزیش از چرخ دوتابود

بساط صفّه دوخ و بوریا بود

دران محرابگه پیری دو تا بود

محمد در حقیقت رهنما بود

ولی مقصود این ره مرتضی بود

بدان کانسان کامل انبیا بود

ولی بهتر ز جمله مصطفی بود

همی شد تا بجائی کان نه جا بود

که آنجا گاه جای مقتدا بود

حقیقت اصل کل اینجا فنا بود

فنا میدان که کل دید خدا بود

از آن طاق دو ابرویش دو تابود

که اندر من رآنی کل خدا بود

چنان مستغرق دریای لا بود

که گوئی در جهان عین فنا بود

مرا جز تو دگر اینجا کجا بود

که بود من ز بودت انتها بود

نمود انبیا و اولیا بود

که در جان او ذکی با ذکا بود

نشاندستی کنون این از کجا بود

که ما را اندر این پیدا لقا بود

حقیقت مرتضی سرّ خدا بود

محمد(ص) ازعیان سرّ بقا بود

نبُد منصور ذات او بقا بود

که منصور از فنا کلی فنا بود

از آن رو او همه مکر و ریا بود

ولی عین العیانش منتها بود

چنان مدهوش عشق اندر فنا بود

که گوئی آن زمان عین لقا بود

اگرچه ظاهرت اوّل فنا بود

حقیقت آن زمان عین خدا بود