گذر کن از ره لطف ای نسیم باد شمال

بخاک درگه نوئین شهنشان کرتای

امیر عالم عادل که غیر او نرسید

ز خسروان جهان کس درین سپنج سرای

به بی نظیری عنقا و همت شهباز

[...]

مرا مبشر فرخنده فال خوش خبری

بگوش هوش رسانید موسم سحری

چه گفت گفت که پیدا شد از سپهر کرم

طلوع کوکب صبح نجاح را اثری

بیمن طالع میمون و فال سعد رسید

[...]

مرا ز خدمت عالیجناب آصف عهد

علاء دولت و دین هندوی مبارک رای

ملامت آن نفس افزود و نفرت آندم خاست

که عزم ثابت او را برفت پای از جای

نشاند بیهنرانرا بجای اهل هنر

[...]

ندیده نان تو اندر جهان کسی هرگز

بسان خاک چنین خوار از پی آنی

چو آدمی نخورد نان فرشته را ماند

تو قلتبان نخوری نان و دیو را مانی

نگار ما هر خم چون گره زند بر موی

دل هزار در آرد بعقده هر موی

ز روی لطف چو نیلوفرست بر سر آب

فراز عارض آنسرو یاسمنبر موی

بغیر زلف و رخ همچو سنبل و گل او

[...]

هزار اهل مروت در آمدند از پای

که هیچ سست قدم را نرفت پای از جای

گذر زگنبد گردان که نیست منزل عیش

حذر ز مادر گیتی که هست حادثه زای

سال هفتصد و پنجاه و نه ز هجرت نبوی

دهم ز ماه محرم سه شنبه از هفته

بپور آغاج نظام خجسته پی یحیی

ز تیغ قهر اجل تا بحشر شد خفته

بسال هفتصد و سه ز هجرت از شوال

بروز یازدهم وقت عصر از شنبه

شد از نواحی غزنین شه جهان غازان

بسوی خلد که باد انجهان ازینش به

بهاء ملک علی خواجه آن جهان کرم

که بر سپهر کرم همچو آفتاب بتافت

بسال هفتصد و هفده بد از هجرت

شب دهم ز محرم که سوی خلد شتافت

ز هجرت نبوی رفته بود هفتصد و هشت

دوشنبه از مه شعبان گذشته پانزده روز

که بنده ابن یمین چشم جان مکحل کرد

بگرد خاک در این مزار جان افروز

وفات صاحب اعظم وجیه دین زنگی

که چرخ پیر نبیند چو او جوان دگر

بسال هفتصد و نوزده بد از هجرت

شب دو شنبه و بیست و سوم ز ماه صفر

به سال هفتصد و سی و هشت از هجرت

به روز جمعه گه چاشت از صفر شده بیست

گذشت سرور آفاق عز دولت و دین

محمد آنکه فلک در عزاش خون بگریست

دهم شب از مه ذوالحجه بود اول شام

گذشته هفتصد و پنجاه و چهار ز سال

که نامدار جهان پهلوان علی خواجه

نهاد روی بدرگاه ایزد متعال

بدوستی که نیاید امیدها همه راست

نه هر چه نیز بترسند از آن شود واقع

چو در میانه مرد و بلا شبی باشد

چه داند او که چه سازد بصبحدم صانع

حلال داشت عراقی نبید و شربش را

ولیک کفت حرامست باده و مستی

خلاف کرد حجازی و گفت هر دو یکیست

حلال دادن می ازین اختلاف تا هستی

مرا چه گفت یکی گفت در زمانه توئی

بدیهه گوی کلام از معانی و صورش

چرا مدیحه سرای رضا همی نشوی

که در جهان نبود کس بپاکی گهرش

بگفتمش که نیارم ستود امامی را

[...]