گمان بری که مرا ور از جود بهره دهد

کف امیر اجل ، شهریار در افشان

همام دولت سلطان جمال دین خدای

که یاورند ورا هم خدای و هم سلطان

ابوالمظفر میرانشه ، آنکه درگه او

همی گواژه زند بر بلندی کیوان

فروغ بخت ز سیمای روی او پیدا

طلسم جاه بزیر نگین او پنهان

ز قسمت ازلی روزگار و دولت او

زیادتی بکمالند و ایمن از نقصان

ایا مقدم دهر ، ای بزرگ زادۀ دهر

و یا نتیجۀ عصر ، ای خلاصۀ انسان

رسوم تو همه فضلست و لفظ تو همه علم

دماغ تو همه عقلست و شخص تو همه جان

فلک نه ای تو و خورشید دهر ، بلکه تویی

فلک کفایت و خورشید جود و دهر توان

امان نه ای و جوانی نه ای و خدمت تست

بخرمی چو جوانی ، بعافیت چو امان

تو آن فریشته خویی ، که لفظ خرم تست

ز راستی و ز حجت چو دین و چون فرقان

هزار کار بکردار تیر راست شود

هر آنگهی که زشست تو خم گرفت کمان

ذکای طبع تو گویی که لوح محفوظست

که ذره ای نبود جایز اندرو نسیان

بهر خرد هنری کین جهان کند دعوی

ازو چو برهان خواهی ، تو با شیش برهان

زبس سعود ، که در طالع تو جمع شدند

هنوز چرخ چنان شکل نارد از دوران

ز نیک و بد ز قران ستارگان اثرست

سعادت تو مؤثرتر از هزار قران

نه کردگاری و بر تست رزق خرد و بزرگ

نه روزگاری و بر تست حکم سود و زیان

صواب رای تو هرگز ندید روی خطا

یقین جود تو هرگز نیافت روی گمان

متابعند ترا ، چئن سپهر ، خرد و بزرگ

مسخرند ترا ، چون زمانه ، پیر و جوان

بپیش قدر تو بسیارها بود اندک

بفربخت تو دشوارها شود آسان

اگر بکوشد با خنجرت پلنگ دژم

وگر ببیند پیکان تو هزبر ژیان