چه اعتبار به سرو است چون تو در چمنی

چه احتیاج به شمع است چون در انجمنی

تو را که مشک ز مو نافه نافه می‌ریزد

خطاست آنکه بگویند آهوی ختنی

بسحر چشم فسونگر عدوی زهادی

[...]

نمی شنیدم اگرگاهی از لبت سخنی

نبودهیچ گمانم که باشدت دهنی

به حسن مادر گیتی نزاده همچو توئی

به عشق دیده دوران ندیده همچومنی

نه کس چوخد تو دیده است ماه در فلکی

[...]

بیا که با تو بگویم ز کارها سخنی

که تا خبر شوی از چیست در دلم محنی

در این مقدمه کاری که کرده اند به من

نکرده باد خزانی به صفحه چمنی

سه ماده گاو مرا بود با دو و ده بز

[...]

اگر زنطقه ی موهوم، آمده دهنی

دهان تو است در آن نقطه هم بود سخنی

نمود لعل تو اثبات ذات جوهر فرد

روا است بوسه زدن بر چنین لب و دهنی

ستاره سان همه چشم فلک صفت همه گوش

[...]

رسید بر دروازه دید پیر زنی

نه پیرزن که دو مشت استخوان به یک کفنی

به عضو عضو جنابش همین که بوسه زنی

سپند اشک بر وی چو مجمرش فکنی

سخن بگوی که شیرین لب و شکردهنی

مشو خموش که شمع و چراغ انجمنی

مرو ز بر که چو جان دربری حریفانرا

بخواب ناز مشو، چونکه چشم بخت منی

بپاس خاطر یاران و دوستان، سر زلف

[...]

یک امشبی که تو آسوده در کنار منی

چه میشود که رخ از من بدیگری نکنی

فدای جان تو بادا روان جان و تنم

که راحت دل و آرام جان، روان تنی

چه میشود که شبی با دو صد تکبر و ناز

[...]

بکوی دوست نه جانیست راهبر نه تنی

کجاست رسته ز خویشی برون ز ما و منی

یکی وطن بحقیقت کند یکی بمجاز

منم که نیست مرا غیر نیستی وطنی

درون سینه بتی داری از هوی بشکن

[...]

خدایگانا از مهردار شه فریاد

که نیست ایمن ازو در زمانه جان و تنی

بگیر خاتم شه را ازو که کس ندهد

نگین ملک سلیمان بدست اهرمنی

چه غم که رفت ز من در ره تو جان و تنی

فدای همچو توئی صدهزار همچو منی

رخت گلست و قدت سرو و طره‌ات سنبل

نیافریده از این خوبتر خدا چمنی

هر آنکه زلف سیه دید بر عذاز تو گفت

[...]

فغان که آتش کین آشیان ما را سوخت

به غیر ناله نخیزد نوایی از دهنی

گسست رشته پیوند، یار دشمن‌خوی

شکست حقه الفت، حریف حق‌شکنی

جفای زاغ و زغن بین که از سیاه‌دلی

[...]