به سبزه زار فلک طرفه باغبانانند

که هر نهال که کشتند باز برکندند

به سبزه زار فلک طرفه باغبانانند

که هر نهال که کشتند باز برکندند

بگو که نغمه سرایان عشق خاموشند

که نغمه نازک و اصحاب پنبه در گوشند

شکست شیشه و در پا خلید و بی خبران

هنوز میکده آشوب و عافیت کوشند

اگر ز دیر برندت به طوف کعبه، مباد

[...]

به راه شوق، خضر جستجو چه می داند

نشان چشمه ز من پرس، او چه می داند

سواد جوهر آیینه بلبلش کرده ست

وگرنه طوطی ما گفتگو چه می داند

ز شوق خاک در دوست، می کند عاشق

[...]

چه عیش ها که اسیران به وصل ساز کنند

سرشک اگر بگذارد که چشم باز کنند

ز پاکدامنی من به عشق می شاید

که همچو صبح به دامان من نماز کنند

چو دل ز شکوه تهی گشت، عمر افزاید

[...]

معاشران سبکسیر از جهان رفتند

بغیر آب روان هیچ کس به باغ نماند

در آن مقام که شاهی به هر گدا بخشند

چه دولتی است که مارا همان به ما بخشند

سعادت ازلی جو که در گذر باشد

سعادتی که ز بال وپر هما بخشند

فریب جودفرومایگان مخور زنهار

[...]

مرا همیشه دل از وصل یار می شکند

سبوی من به لب جویبار می شکند

چه نسبت است به فرهاد جان سخت مرا

که درد من کمر کوهسار می شکند

مده میان بلا را درین محیط از دست

[...]

ستاره سوختگان باغ دلگشای همند

که مغز سوخته بوی کباب تازه کند

ز بس به اهل وطن می کشد دلم در هند

اگر به هند کشم آه، در وطن شنوند

هزار مرغ عجیب از گل تو برسازند

چو ز آب و گِل گذری تا دگر چهات کنند

من ارچه عاشقم و رند و مست و نامه سیاه

هزار شکر که یارانِ شهر بی گنه‌اند

جفا نه پیشهٔ درویشی است و راهروی

بیار باده که این سالکان نه مرد رهند

مبین حقیر گدایان عشق را کاین قوم

[...]

هزار مرغ عجیب از گل تو برسازند

چو ز آب و گِل گذری تا دگر چهات کنند

ز ملک تا ملکوتش حجاب برگیرند

کسی که خدمت جام جهان نما بکند

دلی که هر چه کند بر مراد یار کند

نخست ترک مراد خود اختیارکند

گرچه ترک مراد خود اختیاری نیست

که عاشق آنچه نماید به اضطرارکند

غریب را که به غربت اسیر یاری شد

[...]

چو ساربان دل اطفال من کباب کمند

برای راندن جمازها شتاب کند

به جان زینب از این گفتگو شرر افکند

صدای زینب دلخون به ناله گشت بلند

در این زمانه که یکسر جهانیان خرسند

ز چیست ملت اسلام گشته خوار و نژند

جهانیان همه گشتند انجمن وین قوم

اگر خود انجمنی داشتند بپراکند

مگر مسلمان دیوست و دیگران چو ملک

[...]

چو شاه دانا دارد وزیر دانشمند

سر ستاره و ماه آیدش بخم کمند

چو طغرلیست ملک، کش وزیر بال و پرست

همی بپرداز این پر بر آسمان بلند

من اینکلام بتحقیق و تجربت رانم

[...]

غلام زنده دلانم که عاشق سره اند

نه خانقاه نشینان که دل بکس ندهند

به آن دلی که برنگ آشنا و بیرنگ است

عیار مسجد و میخانه و صنم کده اند

نگاه از مه و پروین بلند تر دارند

[...]