ز شعر قدر و بها یافتند اگر شعرا

منم که شعر ز من یافته‌است قدر و بها

به پیش نادان گر قدر من بود پنهان

به پیش دانا باشد مقام من پیدا

همی نشاید گفتن که تیره شد خورشید

[...]

شنیده‌ای تو که سنجر به عمد یا به خطا

بزد به سینه سر خیل شاعران تیری

(جوان) ولم بکن، کم از این حرف‌ها بزن، ده بیا:

بخور عزیز دل من، (مریم): نمی‌خورم والله

(جوان): بخور ترا به خدا (مریم): نه نمی‌خورم به خدا

(جوان): بخور، بخور، ده بخور (مریم): ای ولم بکن آقا

ندانی آنکه به صورت، چقدر بُد زیبا؟

ندانی آنکه به قامت، چگونه بُد رعنا؟

کنون که مرده و دادست عمر خود به شما

خلاصه امسال از یک جوان خودآرا!

چو گفته بود به او مریم: آخر ای آقا

مرا شکم شده پُر پس چه شد عروسیِ ما؟

جواب داد بدو، من ازین عروسی‌ها،

هزار گونه دهم وعده! کی کنم اجرا؟

چه ما که زور نداریم و قادرند آن‌ها

هر آنچه میل کنند آورند بر سر ما

دگر ز ناله و نفرین نماند هیچ به جا

که بهر مردم تهران، ورا نکرد ادا

(من): خدات صبر دهد زین مصیبت عظمی:

حقیقتا که دلم سوخت، از برای شما

(پیرمرد): مگر به گوش شما هم رسیده قصهٔ ما!

(من): شنیده‌ام گل عمر تو چیده‌اند، خدا:

مرا بخواست پس، آن مرده‌شوی بی‌سر و پا

به من بگفت که مشروطه کی شود اجرا؟

چه حکم شاه در ایران‌زمین چه حکم خدا

مده تو گوش بر این حرف‌های پا به هوا!

سپس برفتم، هر روز هیئت وزرا

جواب نامهٔ خود را نمودم استدعا

ز بعد شش مَه، هر روز وعدهٔ فردا

چنین نوشت سپهدار، عرض حال شما:

شود زمانی ار این مرده‌شوی از وزرا!

عجب مدار ز دیوانه‌بازیِ دنیا!

که این زمانهٔ نااصل و دَهرِ بی‌سر و پا!

زمان موسی، گوساله را نمود خدا!!