به دست خویش تبه می‌کنی تو صورت خویش

وگر نه ساخته‌اندت چنانکه می‌بایی

مخدّرات سماوی درو جمال نهند

اگر تو آینهٔ دل ز زنگ بزدایی

همه جهان را حاجت به سایهٔ تو بود

[...]

فَأَیْنَمَا تَتَوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللّهِ

فَأَیْنَمَا تَتَجَلَّی تو قبلهٔ مایی

به غیر خواجهٔ قنبر امام دین حیدر

اگرچه هست خدا لیک نیست مولایی

یَدُ اللّه است یَدُ اللّه فَوْقَ أَیْدِیْهم

[...]

به کوی دوست روم چون غریب رسوایی

بود غریب رود چون به کعبه ترسایی

منم به دیر چو زاهد به کعبه چون ترسا

به غیر دیر و حرم هست هم مرا جایی

رخ نهان تو در هر چه بنگرم پیداست

[...]

پس از هلاک چو هر ذره‌ام فتد جایی

بود به مهر تو هر ذره را تماشایی

به کوی دوست روم چون غریب رسوایی

بود غریب رود چون به کعبه ترسایی

به هر چه وصف نمایم ترا به زیبایی

جمیل‌تر ز جمالی چو روی بنمایی

صفت کنند نکویان شهر را به جمال

تو با جمال چنین در صفت نمی‌آیی

به ناتوانی من بین ترحّمی فرما

[...]

هر آن دیار که باشد ز اهل دل خالی

بود چو گوشهٔ ویرانه بدترین جایی

به اختیار به ویرانه عاقلان نروند

جز آن زمان که طبیعت کند تقاضایی

کجا سزد تو وگیوّم دگر به خودرائی

به دست ما، به اروپا کنید آقائی

حبیب خلوتیم ای نگار هر جائی

که رخ نهفتهٔی اندر نقاب پیدایی

ترا جمالی باشد که گاه دیدن آن

چو سیل خون رود از دیده تماشایی

مرا چه باک ز رسوایی است در غم تو

[...]

(جوان:) سلام مریم مهپاره (مریم): کیست ای وایی!

(جوان): منم نترس عزیز، از چه وقت اینجایی؟

(مریم) تویی عزیز دلم، به چه دیر می‌آیی

سپس در آن شب مه، آن شب تماشایی!

شکفته‌ام به تماشای چشم شهلایی

که جز به چشم دلش نشکفد تماشایی

جمال پردگی جاودانه ننماید

مگر به آینه پاکان سینه سینایی

رواق چشم که یک انعکاس او آفاق

[...]