جهان گواست مر او را که در جهان ملک است

بزرگوار و سزاوار نصرت و تأیید

بداد نعمت و بس شاکرست در نعمت

بر این دو باشد سلطان و تخت را تأبید

دریغ فر جوانی و عز و آی دریغ

عزیز بود از‌این پیش همچنان سپریغ

به ناز باز همی پرورد ورا دهقان

چو شد رسیده نیابد ز تیغ تیز دریغ

مرا به جان تو سوگند و صعب سوگندی

که هرگز از تو نگردم نه بشنوم پندی

دهند پندم و من هیچ پند نپذیرم

که پند سود ندارد به جای سوگندی

شنیده‌ام که بهشت آن کسی تواند یافت

[...]

عطات باد چو باران، دل موافق خوید

نهیبت آتش و جان مخالفان پده باد

همه دیانت و دین ورز و نیک‌رایی کن

که سوی خلد برین باشدت گذرنامه

زنی پلشت و تلاتوف و اهرمن‌کردار

نگر نگردی از گرد او که گرم آیی