دمی که یار گذارد قدم بخانهٔ ما

سزد که کعبه شود سنگ آستانهٔ ما

سزد که دعوی همسایگی به مور کنیم

که صحن خانهٔ خلق است بام خانهٔ ما

درین بهار که با سبزه دام همرنگ است

[...]

ز روی ماه سیاهی به نور ماه نرفت

نیامده است به کاری کمال خویش مرا

ز غنچه تکیه چو شبنم به زیر سر ننهم

که به ز بالش پر هست بال خویش مرا

بسان شمع که افتد ز پنبه خود بگداز

[...]

چسان کنم دم بسمل بلند افغان را

ز سرمه کرد سیه تاب تیغ مژگان را

کدام باز ندانم در آشیان بندیست

که هست حکم پر کاه بال مرغان را

غنی ز فاقه چو بندیم بر شکم سنگی

[...]

سفر چگونه کنی از دیار خاطرها

که دامن تو بگیرد غبار خاطرها

ز بزم می برو ای محتسب که دستارت

چو پنبهٔ سر میناست بار خاطرها

چو میل سرمه بر آمد ز چشم جانان گفت

[...]

ز نقش پای تو گل ها شکفته قالی را

نهال ساخته سرو قدت نهالی را

فراغتی به نیستان بوریا دارم

مباد راه درین بیشه شیر قالی را

نمیشود سخن پست فطرتان مشهور

[...]

هلال نیست که ناخن زده ست بر دل چرخ

نوشته مصرع ابروی او به آب طلا

خلل پذیر شد از ضبط گریه نور گناه

ز آستین گله دارد چراغ دیدهٔ ما

عبادتی به جهان به ز خاکساری نیست

[...]

بتوسن تو رساند فلک شتاب مرا

نمیرسد به زمین پای چون رکاب مرا

به بحر پر خطر عشق چون گشایم چشم

که چون حباب نگاهی کند خراب مرا

چو من به بحر تجرد کس آشنا نبود

[...]

صفای حسن بتان می تراود از دل ما

بآب آینه گویی سرشته شد گل ما

چنان بباد سر زلف او گرفتاریم

که غیر خانهٔ زنجیر نیست منزل ما

شدیم خاک ز بس در خیال عارض او

[...]

جهان تمام مسخر ز جام شد جم را

بگیر جام که خواهی گرفت عالم را

غنی چرا صلهٔ شعر از کسی گیرد

همین بس است که شعرش گرفت عالم را

ندید کس کمر تنگ دلستان تو را

مصور از بر خود می کشد میان تو را

خوشم که ضعف چنان کرد روشناس مرا

که چشم آینه مژگان کند قیاس مرا

ز درد عشق ضعیف است بس که پیکر ما

شود به تیغ گریبان جدا ز تن سرما