ای مایۀ طربم و آرام روز و شبم

من خنج تو طلبم تو رنج من طلبی

انعی الیک قلوبا طال ما هطلت

سحایب الوجد فیها ابحر الحکم

انعی الیک نفوسا طاح شاهدها

فیما وراء الغیب فی شاهد القدم

اذا صدمن اهوی صددت عن الصد

وان حال عن عهدی اقمت علی‌العهدی

فما الوجد الا ان یذوب عن الوجد

و یصبح فی جهد یزید علی الجهدی

ای زلف دلبر من پربند و پرشکنی

گاهی چو وعدهٔ او گاهی چو پشت منی

گه دام سرخ مُلی‌ گه بند تازه‌ گلی

گه دِرْعِ مُعْصَفَری‌ گه طوقِ نسترنی

گه خوشهٔ عِنَبی‌ گه عُقْدهٔ ذنبی

[...]

تا کی ز خطه خوف آیی به صف رجا

برگیر پا و برو زین دار ملک فنا

عمرت به باغ امل یکروزه گشت چو گل

تو چون مه دو شبه طفل جهان صفا

طفلی ز بار رضا یکره دو تا شو و بس

[...]

هات المدام فنار السکر قد سکنت

والروح من طرفک الغناج قد فتنت

بیاور ای دل من تنگ گشته چون دهنت

از آن میی که چو عیش من است و چون سخنت

ما ذا علیک ادام الله لیلتنا

[...]

هر آن دلی که ترا سیدی بدان نظرست

خطر گرفت اگرچهحقّیر و بی‌خطرست

اگرچه خُرد یکی شاخکی گیاه بُوَد

کی تو بدو نگری زاد سرو غاتفرست

هر آن دلی کی نهفتست زیر هفت زمین

[...]

یا قرة العین سل عینی هل اکتحلت

بمنظر حسن مذ غبت عن عینی

لا تخلطن خبیثات بطیبة

و اخلع ثیابک منها و انج عریانا

کل امرئ سوف یجزی قرضه حسنا

او سیئا و مدینا مثل ما دانا

ای زلف دلبر من دلبند و دلگسلی

گه در پناه مهی گه در جوار گلی

گر در پناه مهی چون چرخ بد چه کنی

ور در جوار گلی چون خار دل چه خلی

بر گل همی گذری بر مه همی سپری

[...]

رفتم به راه صفت دیدم به کوی صفا

چشم و چراغ مرا جائی ئشگرف و چه جا

جائی که هست فزون از کل کون و مکان

جائی که هست برون از وهم ما و شما

صحن سراچهٔ او صحرای عشق شده

[...]

چون زلف تاب دهد آن ترک لشکریم

هندوی خویش کند هر دم به دلبریم

چون زلف کافر او آهنگ دین کندم

در حال بند کند در دام کافریم

مویی اگر همه خلق در من نگه نکنند

[...]

اَهذِهِ رَوزَةُ مِن ذاتِ اَحجالِ

اَم غُرَّةُ طَلَعَت فی شَهرِ شَوَالِ

اِذا رَأیتُم هِلالَ العیدِفَاغتَبِقُوا

بَعدَالفُطُورِ وَ غَنُّوا بَعدَ تَهلالِ

عَهدی به وَهوَ کإلا کلیلِ مُتَّسِقا

[...]

بای حکم زمان صرت متخذا

ریم الفلا بدلا من ریم اهلیکا

آب جمال، جمله به جوی تو می رود

خورشید در جنیبت روی تو می رود

یا اعدل الناس الا فی معاملتی

فیک الخصام و انت الخصم و الحکم

لولا مفارقه الاحباب ما و جدت

لها المنایا الی ارواحنا سبلا

عشق تو خواند مرا کز من چه می‌گذری

نیکو نگر که منم آن را که می‌نگری

من نزل و منزل تو من برده‌ام دل تو

که جان ز من ببری والله که جان نبری

این شمع و خانه منم این دام و دانه منم

[...]

در لطف اگر بروی شاه همه چمنی

در قهر اگر بروی که را ز بن بکنی

دانی که بر گل تو بلبل چه ناله کند

املی الهوی اسقا یوم النوی بدنی

عقل از تو تازه بود جان از تو زنده بود

[...]

دانی چه گفت مرا آن بلبل سحری

تو خود چه آدمیی کز عشق بی‌خبری

اشتر به شعر عرب در حالت است و طرب

گر ذوق نیست تو را کژطبع جانوری

من هرگز از تو نظر با خویشتن نکنم

[...]