بدو گفت اگر دزد شمشیر من

ببردی کنون نیستی زیر من

شما را بس از بازوی چیر من

اگر تان رود سر ز شمشیر من

شب تار وشبرنگ در زیر من

که تابد بر گرز وشمشیر من

هم اکنون سرت را به شمشیر من

بیازم ز بالای در زیر من

به بستم چو تجار شمشیر من

گریزنده گشتم ز کشمیر من

که ای جامگی‌خوار تدبیر من

ز جامِ سخن چاشنی‌گیرِ من

تو را آن کفایت که شمشیر من

نیارد سر تخت تو زیر من

چو تو بی شبیخون شمشیر من

نهادی به تسلیم سر زیر من

حذر کن ز آهِ جهان‌گیرِ من

که ناگه خورد بر هدف تیرِ من

نترسی که روزی به درد آورد

دلِ نازکت آهِ شب‌گیرِ من

منم آن که آهش لقب می‌نهند

[...]

چو تحسین صورت به تدبیر من

نیامد مزن طعن تقصیر من