جوانی شد، او را فراموش کن

سر ناتوانی در آگوش کن

تو را چند گه تن وشی پوش بود

کنون چند گه جان‌وشی پوش کن

اگر دیبهٔ جان همی بایدت

[...]

کنون ماحضر این خورش نوش کن

همه رنج و انده فراموش کن

که از دستم این جام را نوش کن

غم روزگاران فراموش کن

که بر یاد شاه جهان نوش کن

جز این هر چه داری فراموش کن

چو سلطان صلا دردهد گوش کن

می تلخ بر یاد او نوش کن

به چنگ آر و با دیگران نوش کن

نه بر فضلهٔ دیگران گوش کن

فرود آی و نیکو سخن گوش کن

دل و دیده و جان و تن هوش کن

بدو داد کین جام می نوش کن

غم ژند جادو فراموش کن

که اینک مر این چوب را نوش کن

همه زندگانی فراموش کن

که ای سام گفتار من گوش کن

می از ساغر بخردی نوش کن

یکی داستان دگر گوش کن

طلسمات چین را فراموش کن

که ازگرز من هم یکی نوش کن

نبرد خودت را فراموش کن

ولیکن شگفتی دگر گوش کن

هر آن چیز گفتم فراموش کن

عمود مرا هم یکی نوش کن

همه رزم خود را فراموش کن

یکی پند نیکو ز من گوش کن

رگ بدخوئی را فراموش کن

ز دستم یکی زخم را نوش کن

نبرد خودت را فراموش کن

جوانی مکن پند من گوش کن

ز دل جنگ و کینه فراموش کن

بیا گوش را قاید هوش کن

وز آن گوهر آویزه گوش کن

بمن ده مرا مست و مدهوش کن

بهر نشأه نکته گوش کن

می از جام «لاتقنطوا» نوش کن

غم هر دو عالم فراموش کن