دلت گر به راه خطا مایل است

تو را دشمن اندر جهان خود دل است

دلت گر به راه خطا مایل است

تو را دشمن اندر جهان خود دل است

هرآن کس که در دفتر اول است

به نزدیک بسیار خوان،جاهل است

ز دشمن سپاهم شکسته دل است

کجا سرکشی بود زیر گل است

درازی آن کوه ده منزل است

همه سنگ خارا، نه خاک و گِل است

که این مرحله منزلی مشکل است

به ره‌نامه‌ها در پسین منزل است

که آن کام شیر از حد بابل است

سخن چون دو قولی بود مشکل است

تو گویی به چشم اندرش منزل است

وگر دیده بر هم نهی، در دل است

مرا چون خلیل آتشی در دل است

که پنداری این شعله بر من گل است

کسی پیش من در جهان عاقل است

که مشغول خود وز جهان غافل است

که مرد ار چه دانا و صاحبدل است

به نزدیک بی‌دانشان جاهل است

دل و جانم آنجا که جان و دل است

به جانان که بی جان و دل مشکل است

غلط میکنم چند گویم ز دل

به جانان رسیدن نه کار دل است

ز مبدای فطرت برفته ست حکم

[...]

صبوح آفتِ مغز و ضعفِ دل است

ولی طبعِ بُرنا بدان مایل است

که نه هر کسی را خرد حاصل است

ندانی خرد چیست، نور دل است

اگر یافت مقصود عینِ بلاست

وگرنه به حسرت شدن مبتلاست

چو شد پادشا بَدگمان مشکل است

تو غافل که او را چه سِرّ در دل است

برش میوه جان اهل دل است

درختی که بیرون ز آب و گل است

دلت کر به راه خطا مایل است

ترا دشمن اندر جهان خود دل است

دلم در غم عشق و غم در دل است

چو غم هست و دل نیست این مشکل است

بگفتا که دل کو سخن در دل است

چو شد دل مرا کار از آن مشکل است