بیایید یکسر به درگاه من

که بر مرز بگذشت بد خواه من

همی‌کرد پوزش که بدخواه من

پرآشوب کرد اختر و ماه من

گرامی‌تر از جان بدخواه من

که جوید همی کشور و گاه من

به آب فراتست بنگاه من

از انجا بدین بیشه بد راه من

تو زین پس به دشمن مده گاه من

نگه‌دار هم زین نشان راه من

ایا ماه گل چهر دل خواه من

دراز از تو شد عمر کوتاه من

اگر وصل من در خور آید ترا

نهد بخت بر مشتری گاه من

منم شاه گردن کشان جهان

[...]

چو یارایش آید بخرگاه من

که دزد در ز خرگاه من ماه من

تو در کین نه شیری و روباه من

نه تو آفتابی بکین ماه من

بر آن دارم ای مصلحت‌خواه من

که باشد سوی مصلحت راه من

بران کس که شد دزد بنگاه من

بسست این مثل شحنهٔ راه من

کمر چون نبستی به درگاه من

چرا روی پیچیدی از راه من

به شرطی که باشی تو همراه من

برافروزی از خود گذرگاه من

دگر باره نفرت بِزد راه من

شد آن کار بر عکسِ دلخواه من

بزد عاقبت چشم بد راه من

زمانه نگردد به دلخواه من

که رخشنده مهرست یا ماه من

سپیده دم از روی دلخواه من

اگر چه فراوان بود ماه من

بجز تو کسی نیست دل‌خواه من

ندیدم کسی را درین راه من

که ایدر رسیدم به بیگاه من

چه افتادت ای ترک خرگاه من

که بر من نمی تابی ای ماه من

بدین سر بلندی که در سرو تست

بدو کی رسد دست کوتاه من

ز وجهی که نیکوست روی تو خواست

[...]

جهان مشت خاکی ست در راه من

زند کی رَهِ جان آگاه من؟

گروهی که هستند بدخواه من

زنند آتش کین به خرگاه من