بدانگه که آن تاج برداشتم

بنیزه بابراندر افراشتم

بخانه نهانش همی داشتم

برو پشت هرگز نه برگاشتم

ز ترکان ترا بخرد انگاشتم

از این سان که هستی نپنداشتم

من از پند او روی برگاشتم

ترا سر ز خورشید بگذاشتم

نه رنج کسی یافه بگذاشتم

نه بر بی گنه رنج بگماشتم

چو بشنیدم این دست برداشتم

ترا بر سر خویش بگماشتم

ندیدی که من حرمتش داشتم

بدو بازوی کین نیفراشتم

بدان گونه از جای برداشتم

که دریا از ایشان به انباشتم

من از جان گرامی ترش داشتم

سر او ز هر کس برافراشتم

چو من بچّه را دشمن انگاشتم

بیفگندم و خوار بگذاشتم

که این بچّه را تخم من کاشتم

ز جنش گرامی تر انگاشتم

جهانی به گوهر برانباشتم

که چون شاه گوهر‌خری داشتم

ازان بزم داران که من داشتم

وزایشان سر خود برافراشتم

سر زخمه بر رود بگماشتم

سرودی فریبنده برداشتم

از آن شنعت این پند برداشتم

دگر دیده نادیده انگاشتم

بدانم که دستی که برداشتم

به نیروی خود بر نیفراشتم

به مهر تو زان سر برافراشتم

که سر چون قلم بر خطت داشتم

بگویش کزو چشم برداشتم

به مهر تو اکنون سرافراشتم

به بیچارگی روی برگاشتم

به میدان ورا خوار بگذاشتم

به دهدار گفتم که بردار بخش

ازان صره کز وی سر افراشتم

ز انصاف دم زد کزان بخش من

همان بس که در راه برداشتم