چو از زلف شب باز شد تاب‌ها

فرو مرد قندیل محراب‌ها

سپیده‌دم، از بیم سرمای سخت

بپوشید بر کوه سنجاب‌ها

به میخوارگان ساقی آواز داد

[...]

خطرهای دیگر به اسباب ها

کزان بر ضمیر اوفتد تاب ها

به پیچانی و طره تابها

به غلتانی ناله آب ها

که بر زلف سنبل زد این تاب‌ها

که داد به گلبرگ این آب‌ها

که افکند پرتو به آتشکده

که ابرو نموده به محراب‌ها

که سودا به زلف نکویان نهاد

[...]

چو پرسند از موج این آبها

ازین جلوه‌ها، رنگها، تابها