چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی

خداوند امر و خداوند نهی

منم بندهٔ اهل بیت نبی

ستایندهٔ خاک پای وصی

به دل گفت اگر با نبی و وصی

شوم غرقه دارم دو یار وفی

چو آن پوست بر نیزه بر دید کی

به نیکی یکی اختر افگند پی

همه یال اسپان پر از مشک و می

پراگنده دینار در زیر پی

یکی داستان زد جهاندیده کی

که مرد جوان چون بود نیک‌پی

دو خورشید بود اندر ایوان او

چو سیندخت و رودابهٔ ماه روی

یک ایوان همه جامهٔ رود و می

بیاورده از پارس و اهواز و ری

گرانمایه اغریرث نیک پی

ز آمل گذارد سپه را به ری

چو اغریرث آمد ز آمل به ری

وزان کارها آگهی یافت کی

بیاورد لشکر سوی خوار ری

بیاراست جنگ و بیفشارد پی

بیاورد لشکر سوی خوار ری

بران مرغزاری که بد آب و نی

تهمتن همیدون یکی جام می

بخورد آفرین کرد بر جان کی

همه پهلوانان فرخنده پی

نشستند بر تخت کاووس کی

نشست از بر چشمه فرخنده‌پی

یکی جام زر دید پر کرده می

به جایی که بستست کاووس کی

کسی کاین بدیها فگندست پی

از ایدر به نزدیک کاووس کی

صد افگنده بخشیده فرسنگ پی

ازان سو کجا هست کاووس کی

مرا راه بنمای و بردار پی

رسید آنگهی نزد کاووس کی

یل پهلو افروز فرخنده پی

به رستم چنین گفت کاووس کی

که ای گرد و فرزانهٔ نیک پی