ببندید کیخسرو شوم را

بد اختر پی او بر و بوم را

بفرمود تا قیصر روم را

بیارند سالار آن بوم را

مگر بازیابم بر و بوم را

نمانم بننگ اختر شوم را

ببردند گرسیوز شوم را

که آشوب از او بد بر و بوم را

دل از جای شد لشگر روم را

چو از کورهٔ آتشین موم را

فرو شست از آلایش آن بوم را

پسند آمد ارمن شه روم را

ستانی ز بی برگی آن بوم را

چو آتش که عاجز کند موم را

به تاراج بُرد آن بر و بوم را

که ره‌بسته باد آن پی‌شوم را

نه ممدوح را بین نه مذموم را

که سری در آن هست مخدوم را

نیاری بریدن سر مو مرا

نباشد درین کار آهو مرا

ز طالم امان داد مظلوم را

به محرم رسانید محروم را

دلم رفت و گم شد در آن کو مرا

توان یافت گر اوست دلجو مرا

صبا آمد و رفت عقلم به باد

ز زلف که آورد این بو مرا

رقیبش بدم گفت و دانست راست

[...]

مگر باز بینی بر و بوم را

بمانی به خاک اختر شوم را

مبر سوی میر جهانجو مرا

که بی شک کشد بیند ار او مرا

سپس گفت آن بدرگ شوم را

بتر دشمن شاه مظلوم را

ببند آن ده اهریمن شوم را

بپرداز از ایشان برو بوم را

بیارید آن پیکر شوم را

بتر دشمن شاه مظلوم را