بروبر ازان گونه شد مبتلا

که گفتی دلش گشت گنج بلا

رهاند خرد مرد را از بلا

مبادا کسی در بلا مبتلا

زنی مرتن شاه را بد بلا

زن بد کنش نام او ماشلا

اگر ورقه ای، حمله آور، هلا!

کی برهانمت هم کنون زین بلا

ندانستم از شامم آید بلا

بلا آمد و شد دلم مبتلا

که آمد سپهدار جنگی قلا

به دریای کوشش نهنگ بلا

به خاک اندر از زین نگون شد قلا

ببارید بر جانش ابر بلا

به خاقان و جرماس و جنگی قلا

نگر کاین سپهبد چه کرد از بلا

بشد جان جرماس و جنگی قلا

چرا من شوم خیره پیش بلا

وز آن روی جرماس و جنگی قلا

چو ماندند بی جان به چنگ بلا

ز دیده دلش سخت شد مبتلا

فرو شد به گرداب بحر بلا

تن مرد زان بد بود مبتلا

وزین غم همیشه بود در بلا

دلاور که پرهیز جست از بلا

به بدنامی آخرشود مبتلا

گرَم در بلایی کنی مبتلا

نخستم صبوری ده آنگه بلا

اگر عاجز آیی به دفع بلا

به دستِ جنونی شوی مبتلا

به افسون دراندازیم در بلا

ندانی که آخر شوی مبتلا

نیارست جانم به چنگ بلا

دل من به هجران او مبتلا

به فرت کزین عقده پر بلا

شوی دستگیر من مبتلا

شگفتی دلیر است عوج بلا

شود سام بیچاره زو مبتلا

منم عاشق و بیدل و مبتلا

ز عشق تو افتاده در صد بلا

کشیده ست خوان بلا عشق تو

زند عالمی را به آن خوان صلا

ز ورد تلاوت مرا بازداشت

[...]