چو ماه از بر تخت سیمین نشست

سه پاس از شب تیره اندر گذشت

چو بشنید گو آن پیام درشت

دلش راز مهر برادر بشست

سرای سپنجست هرچون که هست

بدو اندر ایمن نشاید نشستت

نهادند خوان پیش ایزدگشسب

گرفتند پس واژ و برسم بدست

یکی جامه وین بادروزه ز قوت

دگر اینهمه بیشی و برسری است

همه جمله بروی فرامشت کرد

گدازید چون کشت بی آب کشت

به یک چشم زد از دل سنگ خواست

به معجز برآورد نوبر درخت

چه دانی یکی گنج آکنده است

که دارد بسی گوهر اندر نهفت

رهی کاو به دل شادمان دارت

به از بد پسر کاو بیازاردت

چو بر یکدگر زورشان بازگشت

برآورد رستم به گودرز دست

به ساعد دم تیغ بانوگشسب

نگه داشت ببر بیانش ز دست

کمان را بپیچید و بفشرد شصت

بپیوست با او خدنگ درشت

جهان تیره بینی چو فرسنگ شصت

نه جای شکیب و نه جای نشست

همه دل پر از کین چو پیلان مست

بریدند فرسنگ زان راه شصت

سوی میمنه هردوان را بخواست

ابر میسره مردمان را گماشت

همی دادشان پند و سودی نداشت

نگشتند اگر چه نبردآزماست

وزآن پس برافکند تخم برست

همیشه چنین بودگفتن درخت

که دانا یکی داستان زد درست

که نیکی به از بد که آید به مشت

چو از چرخ بنمود خورشید بشست

بارژنگیان گشت گیتی چو رشت

کمر را بیاری ارژنگ بست

چو درباره زین گه کین گذشت