جهانجوی را نام ضحّاک بود

دلیر و سبکسار و ناپاک بود

سراپردهٔ شاه پر خاک بود

همه جامهٔ مهتران چاک بود

نکوهیده‌تر شاه ضحاک بود

که بیدادگر بود و ناپاک بود

سرمایهٔ آن ز ضحاک بود

که ناپارسا بود و ناپاک بود

ببر بر همه جامشان چاک بود

سر هر دو دانا پر از خاک بود

خداوند رز تند و ناپاک بود

به ده کهبد و خویش ضحاک بود

همه ساله بد خواه ضحاک بود

که ضحاک خونریز و ناپاک بود

سر تیغ آن که همه خاک بود

گیاه و گلش پاک تریاک بود

جهانجوی را نام سماک بود

دلیر و زبردست و چالاک بود

ز شمشیر از آن سان چکاچاک بود

کز آن هول مریخ را باک بود

یکی روز قارن دژمناک بود

ز باد و ز باران جهان پاک بود

برادر پسر شاه ضحاک بود

چنان شاه خونریز و ناباک بود

نه جمشید دربند ضحاک بود

نشستنش و خفتنش بر خاک بود

به نا‌دیده دیدن هوس‌ناک بود

به‌هر جا که شد چست و چالاک بود

از او هر چه رخشنده و پاک بود

سزاوار اجرام افلاک بود

اگر راه پیشین خطرناک بود

که از رفتن آینده را باک بود

نگر تا نبینی ز ظلم شهی

که از ظلم او سینه‌ها چاک بود

ازیرا که دیدیم کز بد بتر

بسی اندرین عالم خاک بود

چو شد روز آمد شب تیره رنگ

[...]

جهان جوی را نام ضحاک بود

دلیر و سبکسار و ناپاک بود

محمد که خورشید افلاک بود

در آخر مقامش ته خاک بود

سرشتش ز آتش نه از خاک بود

وگرخاک بد –خاک ناپاک بود