بیا ساقی آن راوق روح‌بخش

به کام دلم درفشان چون درخش

من او را خورم دل‌فروزی بود

مرا او خورد خاک روزی بود

چه نیکو متاعیست کار آگهی

[...]

بیا ساقی آن آتش توبه سوز

به آتش‌گه مغز من بر‌فروز

به مجلس فروزی دلم خوش بود

که چون شمع بر فرقم آتش بود

خردمند را خوبی از داد اوست

[...]

بنام بزرگ ایزد داد بخش

که ما را ز هر دانش او داد بخش

خداوند روزی ده دستگیر

پناهنده را از درش ناگزیر

فروزندهٔ کوکب تابناک

[...]

سر‌ِ نامه نام جهاندار پاک

بر‌ارندهٔ رستنی‌ها ز خاک

بلندی‌ده‌ِ آسمان بلند

گشایندهٔ دیدهٔ هوشمند

جهان‌آفرین وز جهان بی‌نیاز

[...]

بیا ساقی از باده بردار بند

بپیمای پیمودن باد چند

خرابم کن از باده جام خاص

مگر زین خرابات یابم خلاص

خرامیدن لاجوردی سپهر

[...]

بیا ساقی از من مرا دور کن

جهان از می‌لعل پر نور کن

میی کو مرا ره به منزل برد

همه دل برند او غم دل برد

جهان گرچه آرامگاهی خوشست

[...]

بیا ساقی آن خون رنگین رز

درافکن به مغزم چو آتش بخز

میی کز خودم پای لغزی دهد

چو صبحم دماغ دو مغزی دهد

کجا بودی ای دولت نیک عهد

[...]

بیا ساقی از شادی نوش و ناز

یکی شربت‌آمیز عاشق نواز

به تشنه ده آن شربت دل‌فریب

که تشنه ز شربت ندارد شکیب

سپندی بیار ای جهان‌دیده پیر

[...]

بیا ساقی آن آب جوی بهشت

درافکن بدان جام آتش سرشت

از آن آب و آتش مپیچان سرم

به من ده کز آن آب و آتش ترم

چه فرخ کسی کو بهنگام دی

[...]

بیا ساقی آن شب‌چراغ مغان

بیاور، ز من برمیاور فغان

چراغی کزو چشمها روشنست

چراغ دلم را ازو روغنست

بگو ای سخن کیمیای تو چیست‌؟

[...]

بیا ساقی آن صرف بیجاده رنگ

به من ده که پایم درآمد به سنگ

مگر چاره سازم در این سنگریز

چو بیجاده از سنگ یابم گریز

فلک ناقه را زان سبک‌رو کند

[...]

بیا ساقی آن می‌که محنت برست

به چون من کسی ده که محنت خورست

مگر بوی راحت به جانم دهد

ز محنت زمانی امانم دهد

مبارک بود فال فرخ زدن

[...]

بیا ساقی آن می‌که جان پرور است

چو آب روان تشنه را درخور است

دراین غم که از تشنگی سوختم

به من ده که می‌خوردن آموختم

خوشا ملک بردع که اقصای وی

[...]

بیا ساقی از باده جامی بیار

ز بیجاده گون گل پیامی بیار

رخم را بدان باده چون باده کن

ز بیجاده رنگم چو بیجاده کن

به جشن فریدون و نوروز جم

[...]

بیا ساقی آن شیر شنگرف گون

که عکسش درآرد به سیماب خون

به من ده که سیماب خون گشته‌ام

به سیماب خون ناخنی رشته‌ام

برآنم من ای همت صبح خیز

[...]

بیا ساقی آن می‌که ناز آورد

جوانی دهد عمر باز آورد

به من ده که این هر دو گم کرده‌ام

قناعت به خوناب خم کرده‌ام

کسی کاو در نیک‌نامی زند

[...]

بیا ساقی از می دلم تازه کن

در این ره صبوری به اندازه کن

چراغ دلم یافت بی‌روغنی

به مِی‌ ده چراغ مرا روشنی

چو روز سپید از شب زاغ رنگ

[...]

بیا ساقی آن جام کیخسروی

که نورش دهد دیدگان را نوی

لبالب کن از باده خوشگوار

بنه پیش کیخسرو روزگار

شها شهریارا جهان داورا

[...]

بیا ساقی آن جام زرین بیار

که ماند از فریدون و جم یادگار

می‌ناب ده عاشق ناب را

به مستی توان کردن این خواب را

دلا چند از این بازی انگیختن

[...]

بیا ساقی آن زر بگداخته

که گوگرد سرخست ازو ساخته

به من ده که تا زو دوائی کنم

مس خویش را کیمیائی کنم

فرس خوشترک ران که صحرا خوشست

[...]