ترا یار نازک میان گفته ایم

بقدجان بقامت روان گفته ایم

بالباغ نازک میان گفته ایم

بپیراهن آرام جان گفته ایم

بپشمینه شلوار ظاهر کنیم

[...]

کتانی دگر پوش هر سال نو

(زنی نوکن ایدوست هر نو بهار)

بیفکن زخود مخفی کهنه را

(که تقویم پاری نیاید بکار)

زیاری طمع داشتم ارمکی

بسوغات خاصی رسید از سفر

بدان دامن همت افشاندم

که تشریف اونامدم در نظر

پس از چند که جامه هدیه ام

[...]

گرفتم جبه در بر بصدرنج

نشستم بر سر آتش زمستان

برآمد بوی لک با خرقه گفتم

(ترا دامن هی سوزد مرا جان)

قباگر حریرست و گر پرنیان

بناچار حشوش بود در میان

بیک ناتراشیده در مجلسی

برنجددل هوشمندان بسی

چه اندازی آن صوف سرسبز را

بجائی که هرگز نروید گیا

بنام خطا پوش آمرزگار

که ستار عیبست بر جرم کار

فکنده قبا کحلی آسمان

زفضلش ببر خلعت زرفشان

بکوه از کرم رخت خارا دهد

[...]

دگر بر طراز نبوت درود

که در بند لبس و تکلف نبود

قبای او ادنی ببالای او

لوای دنی قدر والای او

بدست مبارک ز خلق حسن

[...]

چنین خواندم از خط ابیارئی

که میخواندی نوبتی عارئی

که کمخاهمی کرد تعریف خویش

که بیشم بجاه از قماشات بیش

که از چین و ماچین فرازم علم

[...]

چو بر تخت سلطان کمخا نشست

به پیشش کمر هر لباسی ببست

امیران او اطلس و صوف و خبر

منسور بلولو مزین بتبر

خشیشی و ابیاری او را وزیر

[...]

برینگونه چون دگمه چرخش نشاند

بشاهی و چون زه حکومت براند

چو رسمست کز رخت نو شادمان

ز زخمی گزندش رسد ناگهان

سرافراز اگر چند باشد کلاه

[...]

کلاهی دو گوشی زناگه بگوش

ستاده همی بود آنجا خموش

ازان رختها این حکایت شنید

سراسر ازیشان سخنها کشید

شد آنجمله را کرد صاحب وقوف

[...]

در آن بارگه حبر آمد بپیش

بگفتا نیاریم ازین تاب بیش

که او نسبت شر بخاتون کند

سرجهل از خویش مفتون کند

مخیل بدو گفت روتن بزن

[...]

چنین گفت ابیاری خسروی

که بشنو سخن چون تو شاه نوی

بسرپوش گفتند چیزی براز

نباید کشیدن چو میرز دراز

بباید فرستادن ایلچی برو

[...]

بشاهی بشد صوف بر صندلی

نشاندند بر تختگاه ملی

برآمد بگردش همه جامها

بهر جا نوشت از بمی نامها

که ماننده دگمه در کرد جیب

[...]

سراسر سخنهای او باز راند

خطی چند مخفی بنزدش بخواند

بسی دسته بسته فرستاده بود

جوابش بره چشم بنهاده بود

شه صوف ماند از رسنالت شگفت

[...]

بهنگام خفتن یکی پیش بند

گریزاند ایلچی یلمه زبند

گرفتند پیراهنی در طریق

که باید بدادن بدست رفیق

بگفتا مرا خود نماندست جان

[...]

چه خوش گفت درزی بیک جامه پوش

چو تشریفی میفکندش بدوش

که به در فراخی بمردن بسی

که جان پروراند بتنگی کسی

بشستن چه سودش دهد داوری

[...]

چریک ملابس زهر کشوری

بخواند او زبومی که بود و بری

محبر بجست ومخیل بخواند

حریری و شرب مقفل بخواند

جگن را طلب کرد از افتگون

[...]