چو گردد شب از تیرگی نا امید

سپیده برآرد درفش سپید

سپهبد به یک تک در اسپش رسید

برآورد گرز و غوی برگشید

کسی را جهانبان ز بن نافرید

که از پیش روزی نکردش پدید

از آن پس بر سبزدشتی رسید

همه کو کنار و گل و سبزه دید

سپه برد تا نزد بیشه رسید

بر بیشه صف سپه برکشید

ببوسید و پرسید چیزی که دید

سپهبد همی گفت و شه زو شنید

چو شد چهره ادهم شب سپید

به زربفت روزش بپوشید شید

هنرها به برنایی آور پدید

ز بازی بکش سر چو پیری رسید

یکی ده منی جام زر پر نبید

ندانستی آنرا به جز شه کشید