سمندش چو آن زشت پتیاره دید

شمید و هراسید و اندر رمید

برفتند و دیدند، هرکس که دید

برآن دست و تیغ آفرین گسترید

چو نامه به نام آور اثرط رسید

زمانی به اندیشه دَم درکشید

مرا ایزد از بهر جنگ آفرید

چه باکم که جنگ آمد اکنون پدید

فرسته شد و هرچه دید و شنید

نمود و بگفت آنچه بر وی رسید

هم اندر بَر کُه رده برکشید

سزا جای ده پهلوان برگزید

به برگستوان زنده پیلی سپید

برو تختی از زر چو تابنده شید

ز کردار این کودک نو رسید

ندانم دگر تا چه خواهم کشید

به دامادی چون تو دارم امید

کجا ساخت هرگز سیه با سپید

و ز آن سو بهو چون فرسته رسید

غمی گشت کآن زشت پاسخ شنید

چنین گفت کای گشته از جان نُمید

تهی از هنر همچو از بار بید

چه نرگس چه نو ارغوان و چه خوید

چه شب بو چه نیلوفر و شنبلید

وزان آب شادی کش از رخ دوید

همه سبزه و داروی و گل دمید

به دوری ز خویشانت آرد نُوید

نمایدت طمع و نشاند نمید

از آغاز بُد جنبشی کافرید

که از زیر آن گرمی آمد پدید

ز گیتی هوا بُد نخستین پدید

خدای اندرو جنبشی آفرید

که چیزی بود چون به دیدن رسید

بنا چیز گردد چو شد ناپدید

همه نام و دانش که از وی رسید

ببد نیست و او نیز شد ناپدید

زمین سر به سر گفتی از پیش شید

ز کافور در چادری بُد سپید

تو دانی یکی قطره آب آفرید

که باشد درو هر دو گیتی پدید