که کس در جهان گاو چونان ندید

نه از پیرسر کاردانان شنید

خردمند مام فریدون چو دید

که بر جفت او بر چنان بد رسید

که هر کاو نبید جوانی چشید

به گیتی جز از خویشتن را ندید

مگر کز شمار تو آید پدید

که نوبت ز گیتی به من چون رسید

سپهبد به گفتار او بنگرید

شگفت آمدش کان سخن‌ها شنید

که چون کاوه آمد ز درگه پدید

دو گوش من آواز او را شنید

بسی کردشان نیز فرخ امید

بسی دادشان مهتری را نوید

فریدون ز بالا فرود آورید

که آن جز به نام جهاندار دید

بیامد چو پیش سپهبد رسید

سراسر بگفت آنچه دید و شنید

به کوه اندرون تنگ جایش گزید

نگه کرد غاری بنش ناپدید

ز سالش چو یک پنجه اندر کشید

سه فرزند‌ش آمد گرامی پدید

یکایک ز ایران سراندر کشید

پژوهید و هرگونه گفت و شنید

ز دهقان پر مایه کس را ندید

که پیوستهٔ آفریدون سزید

فرستاده را زود جایی گزید

پس آنگه به کار اندرون بنگرید

سراینده جندل چو پاسخ شنید

ببوسید تختش چنان چون سزید

بیامد چو نزد فریدون رسید

بگفت آن کجا گفت و پاسخ شنید

نخستین به سلم اندرون بنگرید

همه روم و خاور مراو را سزید

به فرزند تا لشکری برگزید

گرازان سوی خاور اندرکشید

از ایشان چو نوبت به ایرج رسید

مر او را پدر شاه ایران گزید

جوان را بود روز پیری امید

نگردد سیه‌ ، مویِ گشته سپید