جوان چون بدید آن نگاریده روی

به سان دو زنجیر مرغول موی

به خنیاگری نغز آورد روی

که: چیزی که دل خوش کند، آن بگوی

به گفتار دانندگان راه جوی

به گیتی بپوی و به هر کس بگوی

به گفتار پیغمبرت راه جوی

دل از تیرگی‌ها بدین آب شوی

دل روشن من چو برگشت از اوی

سوی تخت شاه جهان کرد روی

نبشته من این نامهٔ پهلوی

به پیش تو آرم مگر نغنوی

شو این نامهٔ خسروان باز گوی

بدین جوی نزد مهان آبروی

پسر بد مر او را یکی خوب‌روی

هنرمند و همچون پدر نامجوی

پذیره شدش دیو را جنگجوی

سپه را چو روی اندر آمد به روی

برفت و جهان مردری ماند ازوی

نگر تا که را نزد او آبروی

پس از پشت میش و بره پشم و موی

برید و به رشتن نهادند روی

چه سغدی، چه چینی و چه پهلوی

ز هر گونه‌ای کان همی بشنوی

جهان را فزوده بدو آبروی

فروزان شده تخت شاهی بدوی

تن آزاد و آباد گیتی بر اوی

بر آسوده از داور و گفتگوی

چو این گفته شد فرّ یزدان از وی

بگشت و جهان شد پر از گفت‌وگوی

بپرسید کاین چاره با من بگوی

نتابم ز رای تو من هیچ روی

سر تازیان مهتر نامجوی

شب آمد سوی باغ بنهاد روی

همیدون به ضحاک بنهاد روی

نبودش به جز آفرین گفت و گوی

بدو گفت بنگر که از آرزوی

چه خواهی بگو با من ای نیک‌خوی

که فرمان دهد تا سر کتف اوی

ببوسم بدو بر نهم چشم و روی