نشسته بدر بر گلینوش بود

که گفتی زمین زو پر از جوش بود

نگهبان ایران کیانوش بود

که در جنگ او شیر بی توش بود

ز سر تابه پا یل سیه پوش بود

چو ابرش بکف تیغ در جوش بود

دگر نامور زنگی زوش بود

که از نعره اش شیر بیهوش بود

سپهدار ما هم بر کوش بود

به زخمش بیفگند و بیهوش بود

ولیکن درست آن که او کوش بود

کز او کشور چین پُر از جوش بود

چنین گفت قارن که او کوش بود

کز او چین همه ساله پُر جوش بود

مرا راحت از زندگی دوش بود

که آن ماهرویم در آغوش بود

چنان مست دیدار و حیران عشق

که دنیا و دینم فراموش بود

نگویم می لعل شیرین گوار

[...]

مرا راحت از زندگی دوش بود

که آن ماهرویم در آغوش بود

یکی خوب خلق خلق پوش بود

که در مصر یک چند خاموش بود

گو شیردل مست و مدهوش بود

دو آهوش درخواب خرگوش بود

مرا بخت سبز از فلک دوش بود

که آن سرو نازم در آغوش بود

ز غمخواری وصل او در دلم

غم هر دو عالم فراموش بود

نگاهش بمن در سوال و جواب

[...]

مرا دل چو دریای پرجوش بود

گهرسنج دیرینه خاموش بود

در آن شب که پیرش هم آغوش بود

بخواب عدم رفته بیهوش بود

درآن لحظه سجاد (ع) بی توش بود

به بستر درافتاده مدهوش بود

زمانی بدان گونه بیهوش بود

که گفتی تنش خالی از توش بود

ولی آتشی زیر سرپوش بود

بظاهر مر این شعله خاموش بود