برآمدش هوش و فرورفت دم

تو گفتی دلش خون شد اندرشکم

غلامان و در بستگان و حشم

ستوران پر بار و طبل و علم

از آن بی کران مال و گنج درم

دل هر دو پرگشت از درد و غم

چه سود آن پشیمانی و درد و غم

که اندر ازل رفته بود آن قلم

شده غرقه در خون ز سر تا قدم

بپیچید مر شاه را دل ز غم

چنین گفت گلشاه کی ابن عم

همی خون شد اندر برم دل زغم

برآمدش آه و فرورفت دم

بیفتاد بر خاک تاری ز غم

که بر ما دو بیچاره کردش ستم

بدین سان جدا کرد ما را ز هم

شه شام گلشاه را گفت: غم

مدار ایچ و بنشین ابا ابن عم

چو او رفت گلشاه و ورقه بهم

نشستند وز دل زدودند غم

گهی گفت گلشاه وزدیده نم

روان کرد چون سیل زیر قدم

مکن گفت چونین ایا ابن عم

برین بنت عمت میفزای غم

بگو تا بباشد برت ابن عم

که هرگز جدا تان ندارم ز هم

که امروز باشد ابا تو بهم

نشینید شاد و گسارید غم

نشستند یک روز و یک شب بهم

نخفتند یک ساعت از درد و غم

نشستنگه خود شما را دهم

که پاکست وز راستی گوهرم

به گلشه نگه کرد و گفتش ز غم

تو بدرود باش ای مرا بنت عم

ترا نیست علت نه درد و نه غم

همی خود کنی بر تن خود ستم

به روزی چنان بیست ره بیش و کم

گسستیش هوش و بریدیش دم

ز مرد و زن و پیر و برنا به هم

ز شهری و ترک و ز بیش و ز کم