کسی را که جنگی چو رستم بود

بیازارد او را خرد کم بود

گنهکارتر چیز مردم بود

که از کین و آزش خرد گم بود

بدین سوی همواره خرم بود

گه رفتن آیدش بی‌غم بود

بدان خو مبادا که مردم بود

چو باشد پی مردمی گم بود

همه سودمندی ز مردم بود

چو او گم شود مردمی گم بود

ز شادی که فرجام او غم بود

خردمند را ارز وی کم بود

همی‌گفت تا جنگ مردم بود

مبادا که مردی ز من گم بود

که با ما ز هر گونه مردم بود

نباید که زان گوهری گم بود

چو از راستی بگذری خم بود

چه مردی بود کز زنی کم بود

ندانم که بیمم ز رستم بود

که با زور او زور من کم بود

که او کره رخش رستم بود

به گیتی سپرکش چنو کم بود

که گیتی به پیوند خرم بود

به بیگانگی دل پر از غم بود

ز مرجانه گفتا چرا غم بود

که پیش من او از خوی کم بود

ازین سرزنش کی مرا غم بود

مرا کینه جوئی چه رستم بود

ولیکن چو خواهنده رستم بود

سرانجام اگر سر کشم غم بود

به ماتم نشستی به مرگ زنت

از این پس به مرگ تو ماتم بود

زنت مرد چون تو نمیری همی

چه مردی بود کز زنی کم بود

در آن تخت و ملک از خلل غم بود

که تدبیر شاه از شبان کم بود

«چو از راستی بگذری خم بود

چه مردی بود کز زنی کم بود؟»

به گیتی ورا نام رستم بود

که چون او دگر در جهان کم بود

همیشه دلش شاد و خرم بود

که چون او به گیتی دگر کم بود