چنین گفت یک ره به صاحبدلی

که عمرم به سر رفت بی حاصلی

نیامد در ایام او بر دلی

نگویم که خاری که برگ گلی

زبان‌دانی آمد به صاحبدلی

که محکم فرومانده‌ام در گلی

به احسانی آسوده کردن دلی

به از الف رکعت به هر منزلی

الا گر طلبکار اهل دلی

ز خدمت مکن یک زمان غافلی

به رغبت بکش بار هر جاهلی

که افتی به سر وقت صاحبدلی

به سر برده ایام، بی حاصلی

نیاسوده تا بوده از وی دلی

چه خوش گفت خرمهره‌ای در گلی

چو برداشتش پر طمع جاهلی

طمع برد شوخی به صاحبدلی

نبود آن زمان در میان حاصلی

کسی مشکلی برد پیش علی

مگر مشکلش را کند منجلی

عجب گر بمیرد چنین بلبلی

که بر استخوانش نروید گلی

نشاید هوس باختن با گلی

که هر بامدادش بود بلبلی

و گر همچنان روزگاری هلی

به گردونش از بیخ بر نگسلی

دو نوبت زن ار یافتنی یک دلی

نباشد چو تو در جهان مقبلی

چو بستاند از تو به ناخوشدلی

بود حاصل کار بی حاصلی

نباشد گزیر از تجمّل بلی

به حَدّی که غالب نباشد دلی

اگر خودشناسی و نیکودلی

تو داری کلید در مشکلی

به اقبال شاه جهان‌بان علی

که دین را پناه است و حق را ولی

به رغم عدو و به کام ولیّ

به حقّ محمّد به حقّ علی

نه راهی که آن را بود منزلی

نه بحری که پیدا بود ساحلی