چو اهرن بود مر مرا یار و پشت

ندارد مگر باد دشمن به مشت

وزان جایگه سوی ایوان گذشت

سپهر اندرین نیز چندی بگشت

یکی آنک نر اژدها را بکشت

فراوان بلا دید و ننمود پشت

بدو گفت گشتاسپ کاین سرد گشت

سخنها ز اندازه اندر گذشت

ازیشان چه مایه گرفت و بکشت

بکشتند مر هرک آمد به مشت

کز ایران همه کام تو راست گشت

سخنها ز اندازه اندر گذشت

گرت رنج ناید خرامی به دشت

که کار زمانه به کام تو گشت

نبایدش گفتن کسی را درشت

همه تاج شاهانش آمد به مشت

یکی سرو آزاده بود از بهشت

به پیش در آذر آن را بکشت

خجسته پی و نام او زردهشت

که آهرمن بدکنش را بکشت

بگیرید پند ار دهد زردهشت

به سوی بت چین بدارید پشت

پرستشکده گشت زان سان که پشت

ببست اندرو دیو را زردهشت

چراکش نخوانی نهال بهشت

که شاه کیانش به کشمر بکشت

مر او را بگویی کزین راه زشت

بگرد و بترس از خدای بهشت

خداوند را دیدم اندر بهشت

من این زند و استا همه زو نوشت

بدیشان نمود آن سخنهای زشت

که نزدیک او شاه ترکان نوشت

نوشتند نامه به ارجاسپ زشت

هم اندر خور آن کجا او نوشت

سوی مرزدارانش نامه نوشت

که خاقان ره راد مردی بهشت

که آید فرود او کنون در بهشت

که من سوی لهراسپ نامه نوشت

سپه جنب جنبان شد و کار گشت

همی بود تا روز اندر گذشت