به رستم چنین گفت کاندر گذشت

ز من جنگ و پیکار سوی تو گشت

تو زین بیگناهی که این کوژپشت

مرابرکشید و به زودی بکشت

چو خورشید تابان ز گنبد بگشت

تهمتن نیامد به لشکر ز دشت

که اکنون که روز من اندر گذشت

همه کار ترکان دگرگونه گشت

ازان پس که بنمود پنچاه و هشت

بسر بر فراوان شگفتی گذشت

بدین داستان نیز شب برگذشت

سپهر از بر کوه تیره بگشت

یکی چاره جست اندر آن کار زشت

ز کینه درختی بنوی بکشت

دو کودک بدیدند مرده به طشت

از ایوان به کیوان فغان برگذشت

ز هر در سخن چون بدین گونه گشت

بر آتش یکی را بباید گذشت

همانا که ایزد نکردش سرشت

مگر خود سپهرش دگرگونه کشت

به شادی یکی نامه پاسخ نوشت

چو تازه بهاری در اردیبهشت

نخواهم زمانه جز آن کاو نوشت

چنان زیست باید که یزدان سرشت

نبینی که کاووس دیرینه گشت

چو دیرینه گشت او بباید گذشت

چو خورشید تابنده بنمود پشت

هوا شد سیاه و زمین شد درشت

جهاندار بر چرخ چونین نوشت

به فرمان او بردهد هرچ کشت

بیاراست شهری بسان بهشت

به هامون گل و سنبل و لاله کشت

به گلشهر گفت آنک خرم بهشت

ندید و نداند که رضوان چه کشت

سیاوش ز ایوان به میدان گذشت

به بازی همی گرد میدان بگشت

سیاوش بدو گفت کز تو گذشت

نبرد دلیران مرا خوار گشت

برادر بد از کالبد هم ز پشت

چنان پرخرد بیگنه را بکشت