بکاری که پاداش یابی بهشت

نباید به باغ بلا کینه کشت

همان کژ پرگار این گوژپشت

بخواهد همی‌بود با ما درشت

که خیره به بدخواه منمای پشت

چو پیش آیدت روزگاری درشت

فراوان از آن نامداران بکشت

چو بیچاره‌تر گشت بنمود پشت

بهاریست گویی در اردیبهشت

به بالای او سرو دهقان نکِشت

همان ایرج پاک‌دین را بکشت

برو گردش آسمان شد درشت

همی سرو کشت او به باغ بهشت

ببیند روانش درختی که کشت

دگر گفت کآن کس که او چون تو کُشت

ببیند کنون روزگار درشت

بدو رای‌زن گفت که اکنون گذشت

ازین کار گیتی پرآواز گشت

شدم تنگدل رزم کردم درشت

جفاپیشه ماهوی بنمود پشت

منادیگری گرد لشکر بگشت

به درگاه هر خیمه‌ای برگذشت

ازان پس چو کام دل آرد بمشت

بپیچد سر از شاه و گردد درشت

چو بشنید گفتارهای درشت

فرستاده ساوه بنمود پشت

از آن پس بپرسیدش از ترک زشت

که ای دوزخی روی دور از بهشت

سپه دید پرموده چندانک دشت

ز دیدار ایشان همی خیره گشت

به هرجای خراد برزین بگشت

به هر پرده و خیمه‌ای برگذشت

مر آن نامه را خوب پاسخ نبشت

درختی به باغ بزرگی بکشت

جهانجوی را نیز پاسخ نبشت

پر از آرزو نامه‌ای چون بهشت

بدانست بهرام کان بود زشت

باب اندرافگند و تر گشت خشت

بدو گفت خاقان که آن بد گذشت

گذشته سخنها همه باد گشت