چه مانده ز کوشش کی ورقه نکرد

به آخر قضا زو برآورد گرد

خبر یافتم من که ورقه بمرد

تن پاک در خاک تاری سپرد

دگر باره بر زد یکی باد سرد

ز تیمار وز انده و داغ و درد

زدند آب بر روی دل خسته مرد

بجنبید و برزد یکی باد سرد

که ماندم ز دل دارو ز آرام فرد

دلم جای عشق و تنم جای درد

فروماند یکباره از خواب و خورد

تنش گشت زار و رخش گشت زرد

به گیتی چنین کار هرگز که کرد

که کردی تو ای ناخردمند مرد

ز خشم عم و بهر ننگ و نبرد

نشست از بر بارهٔ ره نورد

بگفت این و از بهر ننگ و نبرد

بر آن هر چهل مرد بر حمله کرد

جدا گشت ازو هوش و دور از خرد

چو شخصی کزو جان ز تن برپرد

به کدبانوش برد با بیم و درد

ستد شیر گلشاه، لختی بخورد

دل هر دو مسکین رمیده ز درد

براندند خون آبه بر روی زرد

چکان هر دورا خون ابر روی زرد

نهفته رخ هر دو در خاک و گرد

به بیگانه ای باید او را سپرد

ایا جان من این نه کاریست خرد!

برآمد ز گلشه یکی باد سرد

که از ورقه بختش جدا خواست کرد

تو بدرود باش ای گران مایه مرد

که بد بودنی و قضا کار کرد

شه شام با وی بسی جهد کرد

که ایدر بباش ای دل آزرده مرد

ز گفتار و کردار داننده مرد

برآمد ز ورقه یکی باد سرد

بگفت: این و برزد یکی باد سرد

به نوحه یکی شعر آغاز کرد

چو گفت این، بگفتش که ای رادمرد

نگر تا توانی مرا چاره کرد؟