گرانمایه هم شاه و هم نیک مرد

ز ترس جهاندار با باد سرد

جوان نیک‌دل گشت فرمانش کرد

چنان چون بفرمود سوگند خورد

چو ضحاک بشنید اندیشه کرد

ز خون پدر شد دلش پر ز درد

به هر نیک و بد شاه آزاد مرد

به فرزند بر نازده باد سرد

چو ضحاک دست اندر آورد و خورد

شگفت آمدش زان هشیوار مرد

خورش ساز و آرامشان ده به خورد

نباید جز این چاره‌ای نیز کرد

تو گفتی که بر گنبد لاژورد

بگسترد خورشید یاقوت زرد

فراوان غم و شادمانی شمرد

برفت و جهان دیگری را سپرد

از آن روزبانان ناپاک مرد

تنی چند روزی بدو باز خورد

پذیرفت فرزند او نیک مرد

نیاورد هرگز بدو باد سرد

که دشمن اگر چه بود خوار و خرد

نبایدت او را به پی بر سپرد

ز چرخ فلک بر سرت باد سرد

نیارد گذشتن به روز نبرد

همان کاوه آن بر سر نیزه کرد

همانگه ز بازار برخاست گرد

همی‌رفت پیش اندرون مرد گرد

جهانی برو انجمن شد نه خرد

دگر منزل آن شاه آزادمرد

لب دجله و شهر بغداد کرد

از آن شهر روشن یکی تیره گرد

برآمد که خورشید شد لاجورد

بران گرزهٔ گاوسر دست برد

بزد بر سرش ترگ بشکست خرد

ترا آفرین از فریدون گرد

بزرگ آن‌کسی کو نداردش خرد

بیاورد هر سه بدیشان سپرد

که سه ماه نو بود و سه شاه گرد

فریدون فرزانه شد سالخورد

به باغ بهار اندر آورد گرد