دگر گفت پیروز گاه نبرد

ز بختست نز گنج و مردان مرد

نبد سود برگاشت روی از نبرد

برادرش پیش اندر آمد چو گرد

چو ابرش شده چرمه از خون مرد

شده باز چون چرمه ابرش ز گرد

ز بهر شگفتی بزرگان و خرد

به نی ز آن فراوان بریدند و برد

زمینش به یکپاره از لاژورد

همه بوم و دیوار مینای زرد

جهان پهلوان خواست درع نبرد

خدنگی بینداخت بر چشم مرد

به هم برزدی لشکری در نبرد

ربودی به نیزه ز زین کوهه مرد

ستاره شمر دید و آن گه به درد

چنین گفت گریان و رخساره زرد

ز یزدان و فرمان شاه و خرد

مگردید کز بن نه اندر خورد

یکی شادی آن گه رساند به مرد

که پیش آورد ده غم و رنج و درد

چنان زی که از رشک نبوی به درد

نه عیب آورد عیب جوینده مرد

چو گفت این سخن جان به یزدان سپرد

گرفتند زاری بزرگان و خرد

سرشک همه لعل و رخسار زرد

بر از زخم نیلی و لب لاجورد

روان تو زندست گر تن بمرد

ندارد خردمند مرگ تو خرد

چه فرزانگان و چه مردان گرد

چه خوبان چه شاهان با دستبرد

سپهر آب خود برد و او را نبرد

دلیری و فرهنگ مرد او نمرد

فرسته شد و نامه و هدیه برد

بپوشید خلعت نریمان گرد

به یاد نریمان شه آن نوش کرد

نریمان همیدون به یادش بخورد

نه در وی کسی زیست کآخر نمرد

نه زاو شد کسی تا دریغی نبرد

چو باغی که از وی به دست خرد

گل جان چند وهم چون بگذرد