جز او را نخواهیم کس پادشا

اگر دادگر باشد و پارسا

بدو گفت موبد که ای پادشا

خردمند و بادانش و پارسا

به فرزند و زن نیز هم پادشا

خنک مردم زیرک و پارسا

به راهام را گفت کای پارسا

گر آزادیم بشنود پادشا

همی گفت هرکس کزین پادشا

بپیچد دل مردم پارسا

ز گرگان بیامد به شهر نسا

یکی رهنمون پیش پر کیمیا

نبد بر زن و زاده کس پادشا

پر از غم دل مردم پارسا

بدو گفت بهرام کای پادشا

بهند اندرون شاه و فرمانروا

جفا برگزیدی به جای وفا

وفا را جفا کی پسندی سزا

گر ایدونک باشد زیان از هوا

نباشد کسی بر هوا پادشا

مباشید گستاخ با پادشا

بویژه کسی کو بود پارسا

چه باشد بگوید مرا پادشا؟

که این مرد دانا بد و پارسا

که اویست بر پادشا پادشا

جهاندار و پیروز و فرمانروا

منش پستی وکام برپادشا

به بیهوده خستن دل پارسا

گرامی بود بر دل پادشا

بود جاودان شاد و فرمانروا

خرد راکند پادشا بر هوا

بدانگه که خشم آورد پادشا

چواین گفتها بشنود پارسا

خرد راکند بر دلش پادشا

هشیوار و سازیدهٔ پادشا

زبان خامش از بد به تن پارسا

دو فرزند آن نامور پارسا

خورش ساختندی بر پادشا

همی‌ساختی تا سر پادشا

کند تیز برکار آن پارسا