بزد نای و لشکر سوی شاه بُرد

به راه از شدن گرد بر ماه بُرد

ترا دیو و اژده از راه برد

هرآن چَه که کندی بدان چاه برد

مر آن خوان گوهر بر شاه برد

تو گفتی ستاره بر ماه برد

چو بر گنج دادن دلش راه برد

هلاک از خود و کینه از شاه برد

وزیر اندر این شمه‌ای راه برد

به خبث این حکایت بر شاه برد

مرا لطف گفتارش از راه برد

لبش هوشم از جان آگاه برد

رخ ماه را ماند آن رخ مگر

بشطرنج خوبی رخ ماه برد

غمش هر کجا در دلی خانه ساخت

[...]

برفت او زماد و بهمراه برد

سوی پارس او دخترشاه برد