جهان پهلوان رستم زال سام

در آن بزم بد ده هفتش تمام

که طفلی تو دو هفت ساله تمام

کنی پیش لشکر مرا زشت نام

بدو گفت منم پور دستان سام

تهمتن مرا باب کردست نام

سلیح دار چون دید برداشت گام

بدو بانگ زد رستم زال سام

از آن نامداران فرخنده نام

گزید آن سلیح سپهدار سام

به چندان که زد پاشنه زال سام

دگر باره پایش نه بنهاد گام

یکی گفت کاین لشکر زال سام

که ببر از نهیبش گذارد کنام

بدو گفت منم رستم زال سام

تهمتن مرا باب کردست نام

پیام آوریدش ز دستان سام

ابا هدیه و اسب زرین لگام

چنین گفت قارن به دستان سام

که راضی شد از هدیه و این پیام

چرا زلف او را کنم مشک نام

که در پیش زلفش بود مشک خام

منم کوه تن کوه زاده به نام

در این سرزمین سال و ماهم تمام

کز این سان شکاری در آمد به دام

چنین خوب صورت کنیز و غلام

زواره فرامرز بگسست خام

نیامد سر مرد جنگی به دام

فرامرز گفتا چه نامی به نام

که هستی چو طوطی شیرین کلام

به دل گفت کای مرغ زیرک به دام

گرفتار گشتی به سودای خام

دلیر و جهانگیر و با رای و کام

جهان پهلوان را تمرتاش نام

بخواهم از او خون گردان تمام

ز رستم نماند در آفاق نام

پشیمان شد از عشق آن مرد خام

که از عشق هرگز نمی برد نام

همی چشم داریم از پور سام

بشد ختم گفتار ما والسلام