که تا کره او را همی‌تاختی

زمان تا زمانش بینداختی

خور خویش زان آسیا ساختی

به کاری جزین خود نپرداختی

سه روزست تا زین نشان تاختی

بخواب و بخوردن نپرداختی

که او را به نیزه برافراختی

چو بر بابزن مرغ بر ساختی

که گردن بدین سان برافراختی

بدین آرزو پیش من تاختی

کز این رزمگه بوستان ساختی

دل از کین ترکان بپرداختی

شتابیدی و جنگ را ساختی

به کردار آتش همی تاختی

که بر جان او بر، کمین ساختی

جهان را ز نامش بپرداختی

که تا من ورا خوب بنواختی

حق او سزاوار بشناختی

ز بر پّر طاووس بفراختی

به بانگ آمدی، جلوه برساختی

کجا خنجر از زخم بفراختی

بر الماس آب بقم تاختی

که بر مهتر خویش بدساختی

همه گنج و گاهش برانداختی

شدی چون زنان شرم بنداختی

از ایران یکی شوی نو ساختی

مرآن مهره کاندر هوا باختی

سَر سروران بود کانداختی

چنین اشک تا شب همی تاختی

گهش شب به یک بار بگداختی

سرش را چو گویی برانداختی

چنین خویشتن را فدا ساختی

چنین تاش دو دیده بگداختی

ز مژگان به رخسار بر تاختی

ازو خشت زرین همی ساختی

یکی چشمه بُد در وی انداختی

سر از شاخ هر مرغ بفراختی

همی این از آن به نوا ساختی

به پاسخش گفتند بد ساختی

که بر دم ما طمع را تاختی