جهان را بلندی و پستی توی

ندانم کیی هر چه هستی توی

خدای جهان را فراوان سپاس

که گوهر سپردم به گوهرشناس

بداند چو از جان بدو بنگردد

چه جان کنده‌ام تا که جان پرورد

جهان را بلندی و پستی تویی

ندانم که ای هر چ هستی تویی

ترا از دو گیتی بر آورده‌اند

بچندین میانجی بپرورده‌اند

نخستین فطرت پسین شمار

تویی خویشتن را ببازی مدار

اگر باز خارست خود کشته‌ای

وگر پرنیان است خود رشته‌ای

تو جانی و پنداشتستی که شخص

تو آبی وانگا شتستی سبویی

چنان شان مگردان ز بیچارگی

که جان را بکوشند یکبارگی

بدانای فرمای همواره کار

چو خواهی که کارت بود چون نگار

که دانا بهر کار باشد تمام

بدانا سپارد زمانه لگام

ز دانا توان یافت آرام دل

[...]

برنج اندرست ای خردمند گنج

نیابد کسی گنج نابرده رنج

خداوندگار و خداوند امیر

که شاهان ندارند چون او وزیر

چو سیمرغ و آب حیات آمده است

عزیز الوجود و عدیم النظیر