پس همان به که گوشه‌ای گیرم

تن زنم گر زیم و گر میرم

داشت نتوان ببند و زنجیرم

گر دل از خدمتِ تو بر گیرم

گفتم ار پای مرغ را گیرم

زیر پای آورد چو نخجیرم

همتم شد بلند و تدبیرم

جز به پیش تو من نمی‌میرم

تو دهانم گرفته‌ای که خموش

تو دهان گیر و من جهان گیرم

زان ز عالم ربوده‌ام حلقه

[...]

بکجا رو نهم کرا گیرم

چه بود چاره چیست تدبیرم

بند بگسست و پند نپذیرم

زاتش عشق سوخت تدبیرم

اگر من از عشق آن دو رخ میرم

ای گل روضه دامنت گیرم

کاشی سازند از گلم مرغی

با کمان ابرونی زند تیرم

دیدم آن رخ بخواب خوش سحری

[...]

خوش حیاتی که پیش او میرم

چون بمیرم به کیش او میرم

عشق او شمع و من چو پروانه

گرچه سوزد که در برش گیرم

گر زند ور نوازدم چون نی

[...]

بعد ازین کنج عزلتی گیرم

رو به دیوار محنتی میرم

هیچ کاری نشد به تدبیرم

چه کنم، مبتلای تقدیرم

با قضا من نه مرد مصلحتم

با قدر، من که و چه تدبیرم

چون گریزم ز دست بختِ سیاه

[...]

ز آنکه در این سراچه دلگیرم

پای در بند و تن بزنجیرم

ز آنکه در این سراچه دلگیرم

پای در بند و تن بزنجیرم

من به بند غمت چنان اسیرم

که تا بمیرم

گرچه سخت از حیات دلگیرم

لیک خواهم که در وطن میرم