منصب آل را بویه شورانگیخت

نان‌کسی خورد‌که آب رو‌ی بریخت

خاک بر تارک ضعیفان بیخت

آبروی همه شریفان ریخت

آنکه در بند این جهان آویخت

سود کرد ار ز لشکرش بگریخت

عقل را هرکه با بدی آمیخت

لاجرم عقل جست و او آویخت

هرکه وقت بلا ز تو بگریخت

به حقیقت بدانکه رنگ آمیخت

باد کین تو خاک محنت بیخت

زخم تیغ تو آب آتش ریخت

هریکی را به گوشه‌ای آویخت

لشکر از دیدگان همی خون ریخت

به خدایی که از میان دو حرف

هفت چرخ و چهار طبع انگیخت

بوی کافور و عود و مشک آورد

رنگ طاوس و کبک و زاغ آمیخت

که مرا درد هجر تو بر سر

[...]

یاسج شه که خون گوران ریخت

مگر آتش ز بهر آن انگیخت

در کنارش گرفت و عذر انگیخت

وآن گل از نرگس آبِ گل می‌ریخت

بیستونی ز ناف مُلک انگیخت

که‌آنچه فرهاد کرد ازو بگریخت

هر پری را که گرد می‌انگیخت

نافه مشک بر زمین می‌ریخت

آنکه از من کناره کرد و گریخت

در کنارم گرفت و عذر انگیخت

هرکسی عذری از دروغ انگیخت

کاین تهی‌دست گشت و آن بگریخت

همه طومار‌ها به‌هم در پیخت

داد تا پیک پیش خسرو ریخت

خون ز سودای دل ز چشمان ریخت

بس به غربال چشم خون می‌بیخت

خری از روستاییی بگریخت

جل بیفکند و پاردم بگسیخت

آسمان بازمین اگر آمیخت

هر یک آخر باصل خویش گریخت

پردۀ کون را خدا آویخت

پس آن گونه گونه خلق انگیخت

جرعۀ شربتی که ذوق آمیخت

خواجه بر خاکیان امت ریخت