ای لک، ار ناز خواهی و نعمت

گرد درگاه او کنی لک و پک

یخچه بارید و پای من بفسرد

وَرْغ بربند یخچه را ز فلک

تبنک را چو کژ نهی بیشک

ریخته کژ برآید از تنبک

تن ما زیر جامه های تنگ

گشت تازه ز بادهای خنک

اذا ما التبر حک علی المحک

تبین غشه من غیر شک

و فیناالغش والذهب المصفا

علی بیننا شبه المحک

ای زنقد وجود خویش به شک

خیز و بنمای نقد خود به محک

هریک افزون ز عرش و فرش و ملک

کان هزار و یکست و صد کم یک

از پی راه حق کم از کودک

نتوان بودن ای کم از یک یک

کی شود عقل تو بدو مُدرک

چه نماید ترا به جز بد و شک

چون عروسی که از نقاب تُنُک

به در آید لطیف روح و سبک

آنکه نستد ز حق حلال فلک

کی به خود ره دهد حرام فدک

چون شود بر نهاد خود مالک

بشنود کارْجِعی اِلی رَبّک

سوزن تیز و خایهٔ نازک

برهانم به فضل خویش سبک

تا بگوید ز نوش و نوح و لمک

مردن زار و رفتن هریک

زان ترا گوشمال داد فلک

زیر چرخ کیان فراز سمک

ببُر از دوستی خلق سبک

دوستی خلق سنگ و شیشه تُنُک

مرغکی بس ضعیف و بس کوچک

که ز گنجشک بود او ده یک

خاره در تفّ او چو خاره سبک

شوره بر سنگ او چو شاره تُنُک

مر ترا بنده عنصرست و فلک

شش و پنج و چهار و سه دو و یک

باد امرش چو امر روح ملک

باد عمرش چو عمر نوح و لمک

گر تو ناری خود آورد بی‌شک

بنویسند بی‌حضور تو چک