زوگریزان جهان و او پویان

همچو دیوانگان جهان جویان

کفر و دین هر دو در رهت پویان

وحده لا شریک له گویان

بندگانت به روز و شب پویان

همه از تو ترا شده جویان

رشد قومی برای حق جویان

اهد قومی ز خوی خوش گویان

چه کنی باد چون وفاجویان

عمر در وعدهٔ نکورویان

صادر و وارد عطاجویان

گشته از هر سویی بدو پویان

ظرف حرفش چو زلف مه‌رویان

نقطهٔ خال رخ زره‌مویان

ای جهانت به مهر دل جویان

آسمان هم در این هوس پویان

مویه‌گر گشته زهرهٔ مطرب

بر جهان و جهانیان مویان

عمر خوش خوی رو ترش کرده

[...]

کی به غفلت چو دام و دد پویان

شیر مرغان غیب را جویان

کفر و دین هر دو در رهت پویان

وحده لاشریک له گویان

تو سبق برده‌ای ز نیکویان

ما ز عشق تو این غزل گویان:

فارغ است او ز ما و ما جویان

ز اشتیاق رخش غزل گویان:

که شده است اینچنین ورا جویان

هر طرف گشته خیره سر پویان

عاشقان اند آن طرف پویان

آنچنان تخت و بخت را جویان

چونکه مانند سیل شد پویان

عاقبت بحر گردد آن جویان

همه از جان و دل ورا جویان

خیره سر هر طرف شده پویان

بی زبان و دهان بهم گویان

بی سر و بیقدم بهم پویان

مدهش جز به دست خوشخویان

گوش دارش ز سنگ بدگویان

سروران رنج پیروان جویان

قول لامرحبا بهم گویان

همه سمعا و طاعت گویان

معتمر را به جان رضا جویان