حاجت صد هزار ... قوی

شد ز ... روا که مابونی

حاجب من روا نگشت از تو

گرچه از خواسته چو قارونی

پس چو به بنگرم بر تو و من

[...]

نه بزرگیش هست از افزونی

ذات او بر ز چندی و چونی

روزیت داد نُه مه از خونی

کردگار حکیم بی‌چونی

ذات او فارغست از چونی

زشت و نیکو درون و بیرونی

گفت شیخا بگوی تا چونی

تا به رنج زمانه مرهونی

فرزند من نبیره میمونی

ابلیس دیگر است نملعونی

اصرار کرده بر پدر آزاری

همچون امامزاده صابونی

آن را نصیبه از پدر آزردن

[...]

مخور از روی شهوت و دونی

از پی آز و حرص افزونی

لقمه نان بود که دارد باز

از بسی لقمه های صابونی

سر برافراختی به خاتونی

خواستی گنج‌های قارونی

خلعت ذات او، ز موزونی

صورت لطف و صنع بیچونی

یک چو فرعون ماند بی عونی

زین نمط بی‌شمار هر لونی

که زنیدم به تیغ چون خونی

چون بگویم ز سر بی‌چونی

کی بود لایق ملک تونی

چون دون چون رود بیچونی

تن او باشد اندر افزونی

متفاوت به چندی و چونی

ثبت در وی به لون بی لونی

کلمات الهی و کونی

می دهند از کمال بی عونی

صد خبر از حوادث کونی

لحظه لحظه ز خست و دونی

مخراشش چو موی افزونی

سر برآورد کای سری چونی

کاندرین درد بادت افزونی

قولتو غمیزدا چورک، آرپا اونی

کیکلیک و جیران او و یمیز یازگونی

ای مبرا ز چندی و چونی

نه کمی باشدت نه افزونی

زان چه آید به فکر بیرونی

بی کم و کیف و بی چه و چونی