ای بزرگی که در همه احوال

ناصر تو خدای بیچونست

کمترین پایه ای ز همت تو

برترین موضعی ز گردونست

خلق تو جسم عنبر ساراست

[...]

او نه زین پر دلان اکنونست

که به مردی ز رستم افزونست

سیم زار از نهاد وارونست

لعل شاد از درون پرخونست

گفت کمتر شد آن اَلم چونست

وز چه جای نماز پُر خونست

موسئی را که خفتهٔ کونست

فرّ عونش هلاک فرعونست

گفت عمّار بس همایونست

قاتلِ او بدان که ملعونست

هرچه آن نقش دور گردونست

از سرا ضرب عشق بیرونست

اینک امروز ربع مسکونست

قطره‌ای از هزار جیحونست

آفتابی که شاه گردونست

هیچ بی‌تیغ نیست شه چونست

تا تو بر منبری فلک دونست

من نگویم که استوا چونست

شمس خود کدخدای گردونست

نیرّست از کواکبان چونست

جامه را سرخ کرد کاین خونست

وین تظلم ز جور گردونست

هر جسد را که زیر گردونست

مادری خاک و مادری خونست

نظم و نثر سخن برابر نیست

گرچه هر یک چو دّر مکنونست

سخن نثر اگرچه بس نغزست

کار منظوم خود دگر گونست

آن نبینی که آهن بی قدر

[...]

میتوانش فروخت، گردونست

کشتن او ز عقل بیرونست

حالت مال و علم اگر خواهی

تا بدانی که هر یکی چونست

مال دارد چو بدر روی به کاست

علم چون ماه نو در افزونست

رفع را بین که حق ادریس است

[...]

هر زمان حال ما دگر گونست

کس چه داند که حال ما چونست

گفت روزم دو دیده پرخون‌ست

حال شب را چه گویمت که چون‌ست؟

لیک از آن‌جا که دور گردون‌ست

هر زمان حالتی دگرگون‌ست

شفقی کو به اوج گردون‌ست

اثر سرخی همان خون‌ست