چون چراغند اگرچه در بندند

زانکه جان می‌کنند و می‌خندند

چون به شهر آن کسان که خرسندند

کمر از بهر خواجگی بندند

خوب رویند و زشت پیوندند

همه گریان کنان و خوش خندند

رخت بر باد گشته در بندند

برخود و عادلان همی خندند

گرچه بیرون برآن سخن خندند

دل درون در ز خشم دربندند

مه که خورشید را برو بندند

چون جدا گشت ازو برو خندند

ممسکی جست مر مرا در بلخ

که همه شهر اندر آن بندند

تا ببینند خواجه کجاست

کس ندیدست و جمله خرسندند

من ندیدم ولیک تا نه چرا

[...]

خوب‌رویان زشت‌پیوندند

همه گریان‌کنان خوش خندند

گفتمش گفتنی که بپسندند

نه که خود زیرکان بر او خندند

وین چنین دیو در جهان چندند

که‌ابله‌ند و بر ابلهان خندند

تا چهل روز خاک می‌کندند

در جهان گورکن چنین چندند

در دزی چون حصار پیوندند

نامه‌ای بر کبوتری بندند

هر سقط کز جهان برو خندند

این دو دلاله شان فرو بندند

زین کچول کچل سری چندند

که به ریش جهان همی خندند

عاقلان خود درین نپیوندند

وانکه پیوسته شد بدو خندند

نفی و اثبات بار بربندند

خاطرت زیر بار نپسندند

همه، لب از نکوهشت بندند

دلت از غصه رنجه نپسندند؟!

کاین دو تن بر من و تو می‌خندند

چون رسد نامه‌، شیشکی بندند