هرکه گفتی ثناش را احسنت

صدق گفتی بدو که للّٰه انت

کرد بادام دید سیم تنت

دل بریان چو پسته در دهنت

تو به درزی شده به پیرهنت

گازر آن دم بکوفته کفنت

بس بود زین سپس کنف کفنت

که همی بر نتافت پیرهنت

شب و روز از پی غذای تنت

مانده پستان دیو در دهنت

انقباض آنکه ظاهر بدنت

سوی مرکز برد دخان تنت

چون جدا کرد ناگهان ز منت

در ربود آن نواله از دهنت

ورچه سخت آید این سخن ز منت

بعد ازین ... خر به ... زنت

نه فراغی به حسب حال منت

نه مجالی که بشنوم سخنت

نه فراغت به حسب حال منت

نه مجالی که بشنوم سخنت

هست لطف و وفای او جنت

عکس این شد جفای او محنت

بعد از آن جویدت ز جان جنت

از تو یابند حوریان زینت

شود از حکم او سقر جنت

محض راحت شود از او محنت

گشته یار از کتاب و از سنت

طالبان را به سعی بی‌منت

گر تو دادیش یافتی جنت

ور نه او خود ربود بی‌منت

بوی جان یافتم ز پیرهنت

گویی از جان سرشته شد بدنت

آه اگر نازنین تنت بینم

من که مردم ز بوی پیرهنت

برگ گل گرچه نازک است و لطیف

[...]

هیچ دندان نمانده در دهنت

که کسی بشکند گه سخنت

تو به درزی شده به پیرهنت

گازر آن دم بکوفته کفنت

رشک می آیدم ز پیرهنت

که زندبوسه هر زمان به تنت

مده از پیرهن به تن آزار

نکنم چاک دل چو پیرهنت

می درد پیرهن ز غنچه صبا

[...]

از چه هنگام نفع خویشتنت

نیست قفل سکوت بر دهنت